अजब

 मध्यंतरी माझ्या परिचयाच्या एका आजींना त्यांच्या आप्तांनी आमच्या घराजवळच्या वृद्धाश्रमात ठेवले होते. मी मला शक्य होते म्हणुन आणि वृद्धांशी माझे जुळते म्हणून या आजींना नियमित भेटायला जात असे. यामुळे तिथल्या इतर वृद्धांशी सहजच गप्पा होत. मी प्रामुख्याने श्रोता ही भूमिका त्यांच्यात निभावायचो आणि या लोकांसाठी तेव्हढेही खुप होते...

पुढे काही दिवसांनी माझ्या परिचयाच्या आजीना त्यांच्या आप्तानी अमेरिकेला न्यायचे ठरवले. वृद्धाश्रमातील लोकांनी एक छोटा निरोप समारंभ पण केला. तेव्हा एक आजी माझ्याकडे येऊन म्हणाल्या, "या आता इथुन जाणार असल्यातरी तुम्ही आमच्यासाठी येत चला हं. आपली ओळख आता चांगली झालीच आहे." मला त्यात वावगे वाटले नाही म्हणुन मी पट्‍कन ’हो’ म्हणुन टाकले.

नंतर काय वाटले कुणास ठाउक, माझं मन मला म्हणाले की माझ्या परिचयाच्या आजींच्या नंतर त्या वृद्धाश्रमात जाण्यासाठी आपण संचालकांची रितसर परवानगी काढावी. तो वृद्धाश्रम पेशाने मानसोपचार तज्ज्ञ असलेल्या एक बाई चालवत असत.

मी त्या वृद्धाश्रमाच्या संचालिकेला फोन करुन सर्व सांगितले आणि रितसर परवानगी मागितली. त्यावर संचालिकेने मला सांगितले
"तुम्ही त्या आजीना भेटायला अजिबात येऊ नका. त्यांची केस जरा विचित्र आहे. तुम्हाला भेटायचे असेल तर इतरांना भेटा."

ज्या आजीनी मला "येत जा" म्हणुन सांगितले त्यांना टाळुन इतरांना भेटणे अशक्य असल्याने मी माझा वृद्धसेवेचा प्लॅन मग गुंडाळुन ठेवला.

विचित्र केस म्हणजे काय तर त्यांच्या आप्तांनी आजीना ’वेडं’ ठरवुन वृद्धाश्रमात आणुन टाकले होते असे उडत उडत कानावर आले होते. आजी मात्र एकदम खणखणीत गप्पीष्ट होत्या. ज्या काय गप्पा झाल्या त्यात कुठेही ’वेडे’पणा किंवा तर्‍हेवाईकपणाचा मागमूस नव्हता. पण त्याना समाजापासून असे तोडुन काय साधणार होते हे त्या वृद्धाश्रमाची संचालिकाच जाणे...