आत्ता १५-२० मि. पूर्वीचा प्रसंग...
मारूतीमंदिरपाशी आलो आणि लाल सिग्नल पडला आणि अडकलो. सिग्नल हिरवा होईपर्यंत डोळ्यासमोर घडलेला प्रसंग.
माझ्या उजव्या बाजुला सिग्नलपोलपाशी एक १६-१७ वर्षाचा गुलाबफुल विक्रेता आणि एक किचेन आणि तत्सम खेळणी विक्रेता यांच्याबरोबर एका पंचेचाळीशीच्या मनुष्याचा काहीतरी संवाद चालु होता. पंचेचाळीशीचा मनुष्य जोरजोरात बोलत असल्याने लक्ष वेधले गेले.
"अरे हे गळ्यात काय घातलंय माहिती आहे का तुला?" पंचेचाळीशीचा मनुष्य बहुधा कार्यकर्ता असावा. त्याने गुलाबफुल विक्रेत्याच्या गळ्यातल्या लॉकेटला उद्देशुन प्रश्न विचारला होता.
गुलाबफुल विक्रेता हसत हसत काहीतरी पुटपुटला. मला ते रस्त्यावरच्या गाड्यांच्या आवाजात ऐकु आले नाही.
"अरे, हा मेलेला मनुष्य आहे. मेलेल्या माणसाला असा कुणी गळ्यात घालतात का? आपण माणुस मेल्यावर त्याला घरात ठेवतो का?
ते दोघे काळेकभिन्न विक्रेते काहीही कळत नसल्याने हसत-हसत काहीतरी पुटपुटत होते. पण काय ते मात्र कळत नव्हते. त्यामुळे माझी उत्सुकता मात्र वाढत चालली होती.
"अरे या मेलेल्या माणसाला गळ्यात घालण्यापेक्षा मी तुम्हाला चांगला ॐ उद्या आणुन देतो. तो गळयात घाला" सिग्नलला गर्दी वाढल्यामुळे कार्यकर्त्याला आता चेव चढला आणि त्याचा आवाज आणखी वाढला.
नंतरचा संवाद मात्र गाड्यांच्या कलकलाटामुळे ऐकु आला नाही पण बघबघेपर्यंत त्या कार्यकर्त्याने तो गळयातला "मेलेला माणुस" खेचुन काढला. तेव्हढ्यात सिग्नल हिरवा झाला आणि मला तिथुन निघावे लागले.
रात्रीच्या अंधारात भरगर्दीत चाललेल्या या घरवापसीने मनात बरीच प्रश्नचिन्हे चमकायला लागली होती...
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा