कुण्या नदीच्या तीरावरती एक पिठाची गिरणि वसे
मालक त्या हो पिठगिरणीचा स्वछंदी आनंदि असे
जात्याच्या तो सुरात मिसळी स्वानंदाचे गीत कसे
ना हेवा मी करी कुणाचा, कुणी न माझा करीतसे
कुशल प्रजेचे बघण्या राजा येइ एकदा नदितीरी
श्रमपरिहारक सुरावटी त्या राजहृदयि मात्सर्य भरी
"चुकसी मित्रा" राजा वदला "हेवा वाटे तव मजला,
वैभव सारे भोगत असुनी कष्टि कसा मी? सांग मला"
चकित होउनी गिरणीवाला टोपी काढत घाम पुसे
"खाइ भाकरी मम कष्टांची" वदुनी असे मिष्कील हसे
"कधी न मजला कर्ज कुणाचे, साथ नदीची या जन्मी,
ओघावर त्या गिरणी चाले ऐसे असता काय कमी"
उत्तर त्याचे ऐकुन राजा निजांतरी तो सुखावला
सद्गद हृदये पुन: पुन: हे स्वत:शीच तो पुटपुटला
"ऐशा तुजसम प्रजाननांचे कौतुक वाटे मज मोठे,
पिठमंडित तव टोपी पुढती रत्नजडित मम मुकुट कुठे"
निज सदनी मग येई राजा, मनात त्याच्या हेच असे
"ना हेवा तो करी कुणाचा कुणी न त्याचा करीतसे --- (पुन:प्रकाशित)
२ टिप्पण्या:
कविता आवडली.
काहीकाही ठिकाणी ऱ्हस्व-दीर्घामुळे अर्थबोधात/वृत्तात लोच्या होतोय, त्या चुका कृपया दुरुस्त कराव्या ही विनंती.
मूळ कविता शाळेत असताना शिकल्याचे आठवते आहे, पण शब्द आठवत नाहीयेत. :( असो.
प्रशांत,
आपण सुचविलेल्या दुरुस्त्या केल्या आहेत. आपल्या सहकार्याबद्दल आभार!
टिप्पणी पोस्ट करा